Trees Verdonk was in 1963 de eerste bewoonster van de flats aan de Doctor Schaepmanstraat in Valkenswaard. Samen met vele anderen werd ze gedwongen haar woning te verlaten vanwege sloop en nieuwbouw. Vandaag kijkt ze terug naar de afgelopen 56 jaar. “Het doet me zeer om hier bij het hek te staan. Je moet alles achterlaten.”
Mevrouw Verdonk, geboren in 1930, zit aan de keukentafel bij de overburen, het echtpaar Van Bree-Noordman. Ze vertelt over ruim vijftig jaar aan de Doctor Schaepmanstraat, nummer 37. “Ik was geboren in de Peperstraat en verhuisde na ons huwelijk maar Borkel. Omdat we geen kinderen hadden, was er voor ons geen woning in Valkenswaard. Ik heb zes jaar in Borkel gewoond. Ik was eieren aan het bakken en de tranen vielen in de pan, zo graag wilde ik terug naar Valkenswaard”, vertelt ze.
Het echtpaar Verdonk kreeg twee kinderen die samen met papa en mama op één kamer moesten slapen. “Toen kwamen deze woningen klaar. Het was de enige keuze die we hadden, dus we verhuisden naar het hoekhuis aan de Doctor Schaepmanstraat.”
“De mensen die bij ons in de bovenwoning kwamen wonen, kende ik toevallig. De buren van schuin boven ons kende ik ook. En verder kende ik bijna niemand. We mochten kiezen welke woning we wilden. Daarom werd het de begane grond, vooraan op de hoek”, vertelt Verdonk. Van één kant was ze blij met haar nieuwe woning. Van de andere kant vond ze het slaapkamerraam véél te groot. “Wat heeft dat voor zin, zo’n groot raam?”
Akelig gevoel
Maar toen voltrok zich het noodlot. “Je hoorde hier en daar al dat de huizen gesloopt zouden gaan worden. Maar wij hoorden niks. Toen hebben we woningcoöperatie Woningbelang gevraagd naar de stand van zaken. Vervolgens kwam er een brief dat ze inderdaad afgebroken werden”, zo vertelt Trees Verdonk. Ze herinnert zich dat iedereen schrok van die boodschap. Want diverse huurders wilden per sé niet weg. “Het was een akelig gevoel om te moeten horen dat er gesloopt ging worden en dat we daarom weg moesten.”
Tekst gaat verder onder de foto
Terwijl Maria van Bree nogmaals koffie inschenkt, vertelt mevrouw Verdonk dat ze het vreselijk vond om te moeten vertrekken, alleen al vanwege de onzekere tijd die haar te wachten stond. “Veel heb ik achter moeten laten, omdat ik op een flat kwam te wonen. Er werd verder niet veel anders aangeboden. Ik zou eventueel nog terug kunnen komen op mijn oude adres, maar voordat de nieuwe huizen klaar zijn, zijn we weer zóveel jaar verder. Ik woon nu twee jaar in mijn flatje aan het Elcomapark en blijf er zitten, ook al betaal ik nu 200 euro meer huur”. Met een toelage van 6000 euro schadevergoeding kon de verhuizing nog maar net bekostigd worden.
Zijn er voordelen, nu ze verhuisd is? “Ik mis mijn tuintje heel erg, maar ik hoef geen bladeren meer te vegen. En het sneeuwruimen is ook verleden tijd. En nóg een voordeel: ik hoef ‘s nachts niet meer beneden naar de wc, met mijn slechte knie. Ook met poetsen ben je zó klaar”, glimlacht de Valkenswaardse, die nu wel blij is met overal dubbelglas. Al had ze het in het begin niet zo naar haar zin, nu gaat het prima, ook al moet ze voor de post, de vuilnis en de krant drie verdiepingen naar beneden. “Voor de krant moet ik me eerst netjes aankleden, dat hoefde vroeger niet. Maar voor mijn kinderen is het weer veel rustiger, nu ik eenmaal in mijn nieuwe flat woon.”
Tekst gaat verder onder de foto
‘Mooie tijd was dat’
Daarna loopt Trees naar buiten, steekt de weg over en komt bij haar oude woning. Asbestmannen zijn aan het werk om de zaak te saneren. De zijmuur van de tuin is gesloopt, en ze kijkt over alle puinhopen. “Kijk”, zegt ze verwonderd, “daar ligt onze koelkast. Die is nog geverfd in de kleur van de keuken.”
Vanwege de laagstaande zon houdt ze haar hand boven haar ogen. “Zonde van de garage, die we zelf bouwden. We hebben de kelder betegeld, de wc betegeld. En de tussenmuur, en ook de bijkeuken was van onszelf. Wel gemakkelijk; een paar vlaggetjes en lampjes erin, gordijntjes dicht en de kinderen konden er lekker een verjaardagsfeestje vieren. Een mooie tijd was dat.”
Tekst gaat verder onder de foto
Ze vindt de sloop zonde; weggegooid geld, “Al hebben we er natuurlijk wel jaren plezier van gehad”, besluit mevrouw Verdonk, die liever niet meer komt kijken naar de 32 woningen die binnenkort van de aardbodem verdwenen zullen zijn. Ze is content over het doen en laten van Woningbelang, al blijft ze in haar nieuwe situatie opkomen voor háár belang. “Ik kan er niet goed tegen, je moet alles achterlaten, je kunt niks meenemen.”
Het laatste nieuws uit gemeente Valkenswaard ontvangen? Meld je aan voor de NIEUWSBRIEF