Acht beeldhouwers staan relaxed in de open lucht aan hun sokkel, aan de Dorpsstraat in Valkenswaard. Ze hakken, beitelen, schuren of slijpen aan hun steen en maken de prachtigste kunstwerken. Gewapend met veiligheidsbril, mondkapje of handschoenen genieten ze van hun creatieve bezigheid. Annet de Wit zwaait de scepter samen met Mieke Beijer.
Klik op bovenstaande afbeelding voor een fotoserie
Beeldhouwster Henny laat zien waar ze mee bezig is: “Het wordt een bootje van marmer. Het wordt zo stilistisch mogelijk”, vertelt ze. In haar tuin in Hapert heeft ze verschillende van haar resultaten staan. Dit zeilschip is voor haar petekind.
Een oudere cursiste is hier terechtgekomen via Wim Kemps. “Je moet eens bij ons komen hakken”, zou hij eens gezegd hebben, toen ze allebei nog in Neerpelt hakten. “En ik ben blij, want je hoort hier het ruisen van de bomen”, en ze bikt verder op de keiharde Italiaanse steen. “Dit beeld hoeft niks voor te stellen, er moet wel beweging in zitten”, zegt ze. “Dat valt niet mee hoor.” Een andere cursist: “Het is heel meditatief.”
De gastvrouw is Annet. Ze brengt wat te drinken en peperkoek. “Wij gaan met de cursisten elk jaar een week naar Italië om er keihard te werken.” Ze vertelt over het Collectief De Stenen Poort. Het bestaat uit een groep van vijf vaste beeldhouwers. “Vorig jaar heeft het Collectief hier nog een week Franse beeldhouwers gehad en twee jaar daarvoor Italiaanse vrouwen”, lacht ze, en denkt al weer na over volgend jaar. “De jongste van die groep is bijna zeventig”, zegt ze.
Onder een klein afdakje liggen zachte stenen. “Die gebruiken we als er kinderen komen voor een workshops”, legt Henny uit. “Sinds kort zijn we ook met hout bezig. Dat was een nieuwe uitdaging, maar het is heel erg leuk.”
Tekst gaat verder onder de foto
Jack Compen hakt een valk. “Ik maak altijd grote beelden, maar mijn steen spleet verkeerd. Uit het kleine stuk maak ik nu een valk. Ik ben van het Valkerij en Sigarenmakerij Museum, dus zodoende”, zegt hij. De steen heeft hij hier gekocht. “Stenen zijn zwaar, we betalen relatief weinig per kilo. Deze grote weegt bijna 80 kilo,” zegt Compen.
Buurman Joep werkt met een slijptol en probeert hiermee zijn werkstuk spiegelglad te krijgen. “Met hakken gaat het misschien stuk”, roept hij, terwijl de tol gewoon doordraait. Zijn gereedschapskist zit vol stof van het slijpen. Pauline staat een eindje verder een Belgische hardsteen te vormen tot een oude man. “Ik wilde een vrouw met een vogel. Maar ik zag er plots een oude man in, eigenlijk veel leuker”, zegt de Valkenswaardse, die naar elke receptie wel één van haar werkstukken meeneemt als geschenk.
‘Na mijn dood’
Al vanaf 2004 is Gerrit (83) te vinden in Borkel, na een cursus te hebben gevold bij de Parasol. Op zijn werkblok ligt een wit hoofd, van carrara-steen. Het stelt twee gezichten voor: van een man en van een vrouw. “Ik heb het een keer ergens gezien in een beeldentuin.” Zijn eigen tuin staat vol met wel zestig beelden. “Na mijn dood moeten ze maar zien wat ze er mee doen. Ik geniet er nu nog elke dag van.”
Like onze FACEBOOKPAGINA of schrijf je in voor de NIEUWSBRIEF en mis niets
Valkenswaard Nieuws is onderdeel van Klinkr Media. Meer info? Bezoek KlinkrMedia.nl