De GGD gaat haar ambulanceposten in de regio herschikken. Daardoor zal de post in Valkenswaard dit jaar gesloten worden en vervangen worden door een in Leende. Gelukkig is er nog net gelegenheid om ambulancechauffeur Bart Faasen op de locatie aan De Vest te spreken, en rond te kijken bij het team.
In de huiskamer hangt een bouwtekening voor de nieuwe ambulancepost, die in Leende gaat verschijnen. “Met vijf deuren, voor elke auto één”, zegt Bart Faasen. “Een eigen wasplaats komt er. En natuurlijk een keuken, kantoren, een huiskamer, magazijn, kleedkamers, noem maar op. Met zelfs een eigen toerit naar de snelweg.” Bart zelf werkte meestal op de Valkenswaardse post, maar nu vooral vanuit Eersel.
De buurman van Bart vroeg in 2004 of het iets voor hem zou zijn om op zijn vrije middag bij de GGD b-zorg (bestelde zorg) te rijden: personen van A naar B brengen waarbij geen spoed vereist is. “Zo ben ik hier terecht gekomen”, aldus de Valkenswaardenaar.
Na zes weken kwam het voorstel om ook voor spoedvervoer ingeroosterd te worden. In 2005 startte de ambulancier, mede dankzij zijn vrachtwagenrijbewijs, EHBO-diploma en een Middelbare Beroepsopleiding. “Na enkele weken inwerken was ik zelfstandig chauffeur en volgde na twee jaar een opleiding. Toen was ik volwaardig ambulancechauffeur.”
Tekst gaat verder onder de foto
De regio Brabant-Zuidoost (21 gemeenten) wordt door vijf posten bediend. Valkenswaard wordt opgeheven zodra het gebouw in Leende klaar is. Bart: “Hier staan vijf identieke ambulances. Op deze wagens zit een chauffeur zoals ik en een verpleegkundige. Bovendien hebben we in de regio ook b-zorgauto’s, voor niet-spoed-eisende ritten. Verder is er een baby-lance, een ambulance voor baby’s in een couveuse.” Er zijn ook twee ‘rapid-responders’, ziekenwagens waarop alleen verpleegkundigen zitten. Bij een groot incident kan er ook nog een piket-auto uitrukken. “Daar zit de officier van dienst in, met verder niks dan een AED en wat pleisters.” In Valkenswaard zijn twintig chauffeurs en twintig verpleegkundigen gestationeerd.
Over leven en dood
Over het inhoudelijke werk heeft Bart een duidelijke mening. “In het begin maak je veel mee. Ik had nog nooit iemand naakt gezien, bijvoorbeeld. Nog nooit gesprekken gevoerd met de familie, over leven en dood. Je moet met elk pluimage om kunnen gaan, van doctorandus tot crimineel. Maar door ervaring gaat dat steeds beter.” Hij herinnert zich nog goed dat hij voor de eerste keer een kind moest reanimeren. Dat staat nog steeds op zijn netvlies gegrift.
“Het wat filosofisch, maar je kunt iets voor de mensheid betekenen”, vertelt Bart. “Je bent altijd met mensen bezig. Er is niet één dag hetzelfde. Elke dag is anders. Mensen zijn altijd blij als je komt en het is mooi om iets in de zorg te kunnen betekenen.” Bart vervoert soms ook personen naar de hospice. “Als dat mensen zijn van mijn leeftijd, dat grijpt je dat wel erg aan. Als het nodig is, staat er een dienst klaar waar je je verhaal kwijt kunt, ook al was het medisch handelen nul.”
Tekst gaat verder onder de foto
Er staan twee ziekenauto’s in de garage, de rest is op pad. In het patiëntgedeelte van het voertuig trekt de gastheer alle laden en schuiven open. “Weet wel, dat bij 99 procent van de spoedgevallen de patiënt écht niet meteen dood gaat, hoor, ook al lijkt het voor de buitenstaander zo bedreigend, als wij uitrukken.”
Sinds kort hebben ze ook elektrische brancards; die gaan vanzelf omhoog en omlaag; Bart hoeft dus niet meer te tillen. Dan gaat de garagedeur omhoog en komt de derde ambulance achteruit binnen, weer klaar voor de volgende uitruk.