Een eigen bankje voor de 100-jarige Harrie van der Heijden

Harrie van der Heijden op zijn bankje, met familie en burgemeester Anton Ederveen
Harrie van der Heijden op zijn bankje, met familie en burgemeester Anton Ederveen
Foto: Evert Meijs

Op 6 december 1919 wordt Harrie van der Heijden geboren aan de Eindhovenseweg in Valkenswaard. Deze week staat in het teken van zijn honderdste verjaardag. Valkenswaard Nieuws ontmoet een kwieke man, die opgewekt is en tevreden over zijn leven tot nu toe. Hij ontvangt van de gemeente zijn eigen bankje.

“Mijn moeder trouwde twee keer; ik ben uit dat tweede huwelijk”, zo begin Harrie zijn verhaal. Hij zit keurig in het pak, mooie stropdas, en een bril is nergens te vinden. Hij vertelt dat zijn moeder uit Aalst komt en zijn vader uit Hoogeloon. “In de oorlog werd ik krijgsgevangen gemaakt en moest ik gaan werken in Neubrandenburg, voorbij Hamburg. Ik trouwde in 1942, en daarvoor mocht ik een week naar huis terug”, vertelt Harrie. “Ik heb er zo’n honger geleden, dat ik bijna mijn trouwring had ingeruild voor een sneetje brood. Maar ik deed het niet.”

Het is vrijdagmiddag als de jarige Harrie met zijn familie bij het buitenbankje arriveert op de hoek van de Leenderweg, Den Haas en Weteringstraat. Even later verwijdert hij samen met burgemeester Anton Ederveen de gemeentevlag van het bankje. Harrie neemt onmiddellijk plaats, dat speciaal voor ouderen ontworpen is. Even later komen ook de vier kinderen bij het bankje staan.”Ik ben er echt blij mee”, zo zegt de honderdjarige.

Tekst gaat verder onder de foto

Harrie van der Heijden Bankje 100 Jaar - Evert Meijs

Harrie van der Heijden werkt aanvankelijk in een schoenfabriek van Van de Besselaar als snijder van bovenleer. “Toen moest ik in dienst en werd ik krijgsgevangen gemaakt”, zo legt hij uit. Later komt hij terecht bij Brabantia en werkt twee jaar op de afdeling strijkplanken. “Van Elderen vroeg of ik op de vrachtwagen wilde gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan.” Veel later wordt hij aangehouden in Tilburg en dan blijkt dat hij helemaal geen vrachtwagenrijbewijs heeft. “Toen mocht ik van Brabantia zes rijlessen halen, en nou heb ik alles”, zegt de krasse Harrie, die nog steeds autorijdt.

“Naar Landgraaf, of België”, vertelt dochter Margriet lachend. Ze vertelt dat ze vader wel eens kwijt geweest zijn: hij was gaan kijken hoe de Nürburgring er uitzag. “De volgende dag dook hij weer op; hij had zijn telefoon uitgezet in het buitenland.” Achteraf kan de familie ermee lachen. Nog lange tijd rijdt Harrie na zijn pensioen naar het buitenland, om auto’s en mensen op te halen.

Huwelijken

Na het overlijden van zijn eerste vrouw, leert Harrie een weduwvrouw in Bergeijk kennen en verhuist naar daar. “Twintig jaar hebben we elkaar gezelschap gehouden”, zegt Harrie, die na haar overlijden onmiddellijk terug verhuist naar Valkenswaard en intrekt in De Vlasgaard, waar hij een knusse woning heeft. Aan de muur hangt een grote foto met daarop een indrukwekkend grote familie.

Tekst gaat verder onder de foto

Harrie van der Heijden Bankje 100 Jaar - Evert Meijs

Met het geheugen van Harrie is niks mis. Naast zijn vier kinderen, zeven kleinkinderen en veertien achterkleinkinderen gaat hij nog steeds enkele keren per week rikken in de Soos. “Alleen de namen van de kleinkinderen Quinn en Jyur kan ik moeilijk uit elkaar halen. Maar als ik de één ken, ken ik vanzelf ook de andere”, zegt hij. Het zit niet in de familie van Harrie om oud te worden. “Maar misschien komt het ook wel door mijn pacemaker. Dit is al mijn vierde.”

Trots op Valkenswaard

Harrie heeft veel levenservaring en wil dat ook even kwijt. “De wereld deugt van geen kanten, daar klopt niks van”, moppert hij. “Begin bij de koning of de paus: daar klopt niks van”, is zijn mening. Hij is wel trots op Valkenswaard, al had er eigenlijk op de Markt een grote fontein met een valk moeten staan. “Ge magt er nou nog ginnen auto nirzette.”

Maar op 6 en 7 december zet hij alle verhalen even opzij. Vrijdagmiddag krijgt hij van de gemeente een bankje aangeboden en op 7 december is er een feest met honderd gasten. “Ze kunnen me blij maken met paling die zelf gerookt en nog warm is, of met zoetigheid. Want ik doe vier schepjes suiker in mijn koffie. Ik heb een kilo suiker per week nodig”, vertelt de eeuweling lachend. Hij denkt nog zeven of acht jaar te kunnen leven. “Want een pacemaker gaat tien jaar mee.”

 

Like onze FACEBOOKPAGINA of schrijf je in voor de NIEUWSBRIEF en mis niets

Valkenswaard Nieuws is onderdeel van Klinkr Media. Meer info? Bezoek KlinkrMedia.nl